Si Badong Bilang Estudyante

Balik Taglish na naman ang blog ko.

Kagabi, habang nag-aayos ako ng isang drawer ay nakita ko ang mga lumang report cards ko mula kinder hanggang elementary. Hindi maiwasang maging nostalgic, kinuha ko ang maga 'yon at sinimulang basahin. Bukod sa nakaka-nginig na NI (Needs Improvement) na grade sa Christian Living noong kinder, higit na nakaka-sindak ay 'yong mga komentong natanggap ko mula sa aking mga pinakamamahal na mga guro. Ito ang top 10 sa kanila:

1. Minimize talkativeness.
2. Avoid being mischievous.
3. Iwasan ang laging nakikipag-away sa kaklase.
4. Makinig lagi sa guro. Ayusin ang pagsulat.
5. Sikaping matapos ang mga gawain sa takdang oras.
6. Magulo sa klase.
7. Maiwasan [sic] ang pakikipag-daldalan sa katabi upang maunawaan ang pinag-uusapan.
8. Dagdagan pa ang sipag at tiyaga sa pag-aaral.
9. Sikaping makilahok sa mga talakayan sa klase.

At ang pinaka-malupet..

10.

Kung personal mo akong kakilala malamang ay magugulat ka rin sa mga nakasulat sa taas. Pero ganyan talaga ako noon. Kahit ako mismo 'di makapaniwala.

Pero kung ano man ako ngayon, malayo 'yon sa taong minarkahan ng mga guro ko noon. Unang-una, hindi naman ako tamad mag-aral. Sa katunayan, gustung-gusto kong matuto. Gustung-gusto kong lamanan ang utak ko. Tamad lang talaga akong mag-klase. At hindi porke mistulang pinahiran ng ketchup ang report card mo, nangangaluhugang wala na ring laman ang ulo mo. Ang tagumpay ng tao, nasa kakayahan niyang bumangon sa mga pagkakamali at baguhin ang kanyang sarili.